(Το κείμενο γράφηκε κάπου στις αρχές του 2013)
Σύνηθες φαινόμενο των καιρών μας,να βλέπεις κατσούφικες φάτσες πάντου γύρω μας.Φάτσες,οι οποίες έχουν απλανές βλέμμα,βλέμμα απορίας για το τι συμβαίνει ,απελπισμένες φάτσες.Γεννήθηκα πριν 35 χρόνια σε μια χώρα που την έλεγαν ΕΛΛΑΣ,μια χώρα ευλογημένη με ήλιο κ θάλασσα ,μια χώρα με γελαστούς ανθρώπους κ ανθρώπους οι οποίοι ανα πάσα στιγμή ήταν πρόθυμοι να κάνουν ενα τρικούβερτο γλέντι έτσι απλά,χωρίς λόγο.Μεγαλώνοντας έμαθα οτι το να γίνεις γιατρός ή δικηγόρος ειναι το απόλυτο επίτευμα κ φυσικά εαν κατάφερνες να διοριστείς στο δημόσιο,είχες πετύχει τον στοχο για τον οποίο γεννήθηκες ΈΛΛΗΝΑΣ.Για κάποιον ανεξήγητο,τότε,λόγο εγώ το άκουγα κ έβγαζα καντίλες.Δε με ενδιέφερε να γίνω γιατρός,γιατί έβλεπα οτι πλεόν δεν είναι "λειτούργοί",οι περισσότεροι που το ασκούν αλλά στιγμοί επαγγελματίες.Δικηγόρος δεν ηθελα να γίνω γιατί απλά δε με ενδιέφερε να αναγκαστώ να υπερασπιστώ εγκληματίες,μιας κ στην αρχή της δικηγορικής καριέρας αναγκαστικα κάνεις κ πράγματα που δε θέλεις.Με ενέπνεε όμως να γίνω εισαγγελέας γιατί απλά θα ήμουν αυτή,η οποία θα βοηθούσε πιο άμεσα στο να γίνει ο κόσμος μας πιο δίκαιος.Ξεκινώντας το γυμνάσιο όμως ,σταμάτησε να με ενδιαφέρε γιατί απλά υπήρχε σαπίλα κ εκεί.
Τότε αποφάσισα οτι ήθελα να γίνω ψυχολόγος γιατί θεωρούσα οτι όλοι μας χρειαζόμαστε σε κάποια φάση της ζωής μας να βοηθήσουμε την ψυχή των συνανθρώπων μας κ αυτό γιατί απλά το σκοτάδι,το κακό κ η σαπίλα έχει ριζώσει μέσα μας.Τώρα μου έρχονται η εικόνες απο τον Αρχοντα των δαχτυλιδιών.Μπορεί παντού να κυριαρχεί το σκότος,αλλά εαν μπει έστω μια ηλιαχτίδα,τότε υπαρχει ΕΛΠΙΔΑ.Στην πορεία της μαθητικής μου πορείας,οι δάσκαλοι τους οποιους σεβόμουν κ αγαπαω γιατί είχα την τυχή να είμαι μαθήτρια σωστών δασκάλων κ παιδαγωγών ,θεώρησαν οτι έπρεπε να ασχοληθώ με τις γλώσσες μιας κ μέχρι τα 15 μου είχα ήδη γνώσεις σε 3 διαφορετικές.Μου άρεσε πολύ η ιδέα κ ήταν κάτι που δεν είχα σκεφτεί.Αλλά βλέπεις για να μπεις στο μεταφραστικό,δεν ήταν μέσω των επίσημων εξετάσεων για τα πανεπιστήμια αλλά διοργάνωνε ανεξάρτητες εξετάσεις.Φυσικά αυτό ήταν πρόβλημα απο μόνο του μιας κ άντε να πείσεις τη μάνα σου οτι θέλεις να ασχοληθείς με αυτό στη ζωή σου.Πώς να πείσεις μια "αμόρφωτη" γυναίκα,η οποία διψούσε να προσφέρει μόρφωση στα παιδιά της οτι αυτό πρέπει να κάνεις κ οτι θέλεις την στηριξή της?Πώς να πείσεις μια γυναίκα ,που ενω σε αρκετά θέματα ήταν "μπροστά"σε σχέση με πολλές μανάδες ,είχε κ κάποια στερεότυπα αρνητική φύσεως?Πώς να την πείσεις οτι πρέπει να σε βοηθήσει να ανοίξεις τα φτερά σου κ να πετάξεις,όταν πρέπει να ειναι αυτονόητο?
Ανεξάρτητα όμως τι πιστεύουν κ τι θεωρούν οι άλλοι για σωστό,τέτοιες στιγμές ειναι που πρέπει να μη δειλιάσεις κ να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου,γιατί απλά η ζωή του καθενός είναι δική του κ πρέπει να τη διαχειρίζεται όπως πρέπει.Φυσικά δεν έδωσα για το Μεταφραστικό αλλά προτίμησα να φοιτήσω στην σχολή στην οποία είχα περάσει με τις Πανελλήνιες.Ήταν θεωρώ το κρισιμό σημείο,στο οποίο ξεκίνησαν οι ατελείωτες μάχες μέσα μου.Το σημείο που σταμάτησα να ειμαι ΕΓΩ αλλά να υιοθετώ συνήθειες κ να πράττω σύμφωνα με αυτά που είχα δει στα παιδικά μου χρόνια,πριν ανακαλύψω η μαγεία των βιβλιων,πριν αρχίσω να βρίσκω διέξοδο μέσα απο τα βιβλία μου.Και για να μην βγουν λάθος συμπεράσματα,δεν έζησα βιαιες ούτε ακραίες καταστάσεις.Απλά μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον μέσα στην ένταση κ στις φωνές,πράγμα το οποίο σίγουρα με έχει σημαδέψει στη ζωή μου.Εφτασά σε σημείο πριν μερικά χρόνια,να σιχαίνομαι αυτό που είχα γίνει,αυτό που ειχα επιλέξει να γίνω αφου αρνήθηκα τα όνειρα μου κ τα θέλω μου.Και να φανταστείς οτι δεν ήμουν ποτέ παιδί που έκανε οτι του έλεγαν.Μέσα μου όμως υπήρχε πάντα η έφηβη,η οποία κάποια στιγμή δεν άντεξε κ επαναστάτησε.Για κάποιον που με ξερει απο μικρή,θα το θεωρήσει άκρως φυσιολγικό μιας κ απο μικρή είχα μάθει να μην κρύβομαι πίσω απο το δαχτυλάκι μου κ να είμαι παντα ειλικρινής κ αληθινή.
Σιγουρα είμαι δημιουργημα των γονιών μου.Μου έδωσαν πολλά καλά στοιχεία αλλά δε μου έμαθαν να ΑΓΑΠΑΩ κ να βάζω τον εαυτόν μου πάνω απο όλους ακόμα κ απο τους ίδους εαν χρειαστεί.Δεν τους κατηγορώ πια.Όλοι κάνουμε ή θα κάνουμε λάθη στην ανατροφή των παιδιών μας.Είμαστε ανθρωποι ,δε γίνεται αλλιώς.Είναι πολύ σημαντικό κάποιος να έχει οικογένεια αλλά συνάμα κ πολύ αυτοκαταστροφικό όταν η οικογένεια στην οποία μεγαλώνεις αλληλοσπαράζεται.No matter what,τα παιδιά πρέπει να τα προστατεύεις ακόμα κ απο τον κακό εαυτό σου.Γιατί εαν δεν τα προστατέψεις,τελικά θα γίνουν κ αυτοί δημιούργημα του κακού εαυτού σου.Πρέπει να τα ενθαρρύνεις να βγάλουν το καλό που κρύβουν μέσα τους.Δεν πρέπει όμως,σε καμία περίπτωση,να τους κρύψεις το κακό που υπάρχει μέσα τους.Δεν πρέπει να μάθουν να φοβούνται τον κακό εαυτό τους αλλά να το δεκτούν σιγά σιγά κ με πίστη στον εαυτό τους θα υπερισχύει το καλό.Το να μάθουν να παλεύουν για το καλύτερο για αυτούς κ για τους άλλους,πρέπει να ειναι ο πρωταρχικός στόχος..Το να σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό ειναι η αρχή για τα πάντα.
Για αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σαν χώρα κ σαν ΕΘΝΟΣ.Μεγαλώσαμε με ανθρώπους στερημένους απο αγάπη,ζεστασιά κ λεφτά κ δυστυχώς μας μεγαλώσανε με αξίες μακρία απο ΑΓΑΠΗ κ ΣΕΒΑΣΜΟ.Μας έδωσαν περισσότερα απο οτι είχαν σε υλικά αγαθά αλλά ξεχάσαν να μας ζεστάνουν την ψυχή.Φυσικά αυτό δε σημαίνει οτι ειναι οι μόνοι επαίτιοι γιατί μετά τα 20 είμαστε υπεύθυνοι εμείς για τις επιλογές μας . Οπότε, ναι, μέχρι ενός σημείου φταίνε οι παλιότερες γενεες αλλά εμείς τι κάναμε κ τι κάνουμε για τους ΕΑΥΤΟΥΣ μας?Εμείς που έχουμε όλοι τελείωσει το λυκειο?Μια τρύπα στο νερό μιας κ είναι πιο εύκολο να αφήσουμε να θρονιάσει το σκότος στις ψυχές μας παρά να παλέψουμε να κάνουμε αυτή την ηλιαχτίδα,άπλετο φως.Δε χρειαζομαστε κανέναν ηγέτη να μας οδηγήσει.Χρειαζόμαστε να έχουμε πίστη στον ΕΑΥΤΟ μας.Εαν το καταφέρουμε αυτό,τοτε θα γίνουμε ηγέτες των εαυτών μας .Μόνο τοτε θα σπάσουμε τα δεσμά μας κ θα είμαστε έτοιμοι να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο αλλά θα πρέπει συνέχεια να ζεσταίνουμε την ψυχή μας κ την καρδιά με αγάπη..
